Ομιλία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη στη συνάντηση με ανθρώπους των Γραμμάτων και των Επιστημών στο Μουσείο Μπενάκη

Είναι μεγάλη η χαρά μου για την σημερινή μας συνάντηση. Και αποτελεί τιμή για την Δημοκρατική Αριστερά και για μένα προσωπικά η παρουσία σας.

Σε καιρούς τραχείς, όπου το παλιό ψυχορραγεί και το καινούργιο δοκιμάζεται, σε καιρούς όπου η κοινωνία πιέζεται να γονατίσει, ο ρόλος των ανθρώπων του Πολιτισμού και της Επιστήμης είναι καθοριστικός.

Γιατί με ιδέες θα βγούμε από την κρίση, με λογισμό και με όνειρο στο τέλος  η πολιτική θα «πάρει κεφάλι» από την οικονομία και η κοινωνία θα σταθεί όρθια στα πόδια της. Και σε αυτό το συναρπαστικό και δύσκολο ταξίδι, διασχίζοντας τον φόβο και την απελπισία, μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο, όλοι, όσοι πονάμε τον τόπο και είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους, οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτό είναι το πρώτο και κύριο που θέλω να σας ζητήσω. Και αυτή η πρόσκληση περνάει μέσα και από την εκλογική συστράτευση  αλλά, πιστέψτε με, την υπερβαίνει κατά πολύ.
Το ταξίδι μόλις άρχισε. Με πολλούς από εσάς πορευτήκαμε μαζί τα δύσκολα χρόνια για την ανανεωτική Αριστερά, «κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μας παλάμες», όπως είπε ο αγαπημένος μας Μανώλης Αναγνωστάκης.
Ζήσαμε την αναντιστοιχία ιδεών και εκλογικών ποσοστών, την πίκρα της ετεροχρονισμένης δικαίωσης,  αλλά το πείσμα και η βαθύτερη αίσθηση ότι στο βασικό έχουμε δίκιο μας κράτησε όρθιους.
 Και ήρθαν έτσι τα πράγματα,  ώστε για πρώτη φορά ένα κόμμα που έχει τις ρίζες του στην ανανεωτική Αριστερά είναι έτοιμο να κάνει το άλμα, να μην αναμετράται με την επιβίωση του, να κατακτά ζωτικό χώρο ανάμεσα στην συντήρηση και την αριστερά του παρελθόντος και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Και για αυτό το μέλλον θέλω να σας μιλήσω και για αυτό το μέλλον θέλουμε την συστράτευση σας ακόμα μια φορά. Όχι για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ, αλλά για το μέλλον του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού που συνδέεται άρρηκτα με το μέλλον του τόπου. Γιατί ο τόπος αυτός θα ζήσει και μετά την 6η Μαΐου, θα ζήσει πέρα και παρά το μνημόνιο . Η  6η Μαΐου, δεν θα είναι η συντέλεια της Ελλάδας,  όπως προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό τα δυο συγκυβερνούντα κόμματα, επειδή είναι τα ίδια τρομοκρατημένα από τα χαμηλά ποσοστά τους.  Μπορεί να γίνει η αφετηρία για θετικές εξελίξεις στο πολιτικό μας σύστημα. Και ακριβώς στην επίτευξη αυτού του στόχου θα θέσει όλες της τις δυνάμεις μετά τις εκλογές η ΔΗΜΑΡ.

Η φυσιογνωμία της ΔΗΜΑΡ έχει τις ρίζες της στην ανανεωτική αριστερά, αλλά βρίσκεται σε συνεχή διαμόρφωση και εμπλουτισμό από την όσμωση με δυνάμεις που έχουν αναφορά στον δημοκρατικό σοσιαλισμό, την σοσιαλδημοκρατία, τον αριστερό – προοδευτικό εκσυγχρονισμό, την πολιτική οικολογία. Πολλά ρεύματα συγκλίνουν, αλληλοεπηρεάζονται και συμπορεύονται σε ένα δρόμο συναρπαστικό και καινούργιο. Αυτή η πορεία που ξεκίνησε με την ευρύτατη συμπαράταξη, που πετύχαμε εν όψει των εκλογών, δεσμευόμαστε ότι θα ενταθεί από την επομένη. Είναι γνωστό ποιοι  στην Ελλάδα, την Ευρώπη και το ΔΝΤ δηλώνουν ότι το μέλλον της χώρας είναι μια χωρίς τέλος σκυταλοδρομία, όπου οι περικοπές μισθών και συντάξεων και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις» και κηρύσσουν – σε παγκόσμια πρώτη – το τέλος της σύγκρουσης δεξιάς αριστεράς.
         

Εμείς, σε πείσμα όλων αυτών, επιμένουμε να αναδεικνύουμε τις σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά, τελικά ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση. Ο τόπος, οι εργαζόμενοι, οι πολίτες χρειάζονται ένα ισχυρό κόμμα που να συνενώνει όλες αυτές τις δυνάμεις, που προανέφερα, ώστε να γίνει πράξη η προοπτική για μια κυβερνώσα αριστερά. Το πρώτο βήμα σε αυτό τον δρόμο θα γίνει με την εκλογική ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ. Σας το ζητώ όχι στο όνομα του κοινού παρελθόντος  αλλά στο όνομα του κοινού ελπιδοφόρου μέλλοντος.
 

Θέλω να απαντήσω στα ερωτήματα, τα διλήμματα - πραγματικά η πλαστά- που συναντάμε στον δρόμο προς τις κάλπες. Τα ακούτε: Θα γίνουμε «Βαϊμάρη»,  υπάρχει ζωή πέρα από το μνημόνιο, Ευρώπη η χάος, αυτοδυναμία η χάος, συγκυβέρνηση ή χάος,  έχετε άλλη εναλλακτική πρόταση; Και όλα αυτά στο βολικό φόντο της λήθης για το παρελθόν, ένα παρελθόν, για το οποίο ξαφνικά γίναμε όλοι εξ ίσου συνυπαίτιοι. Ένα παρελθόν, που με μια αόριστη και αφορολόγητη «συγνώμη», ξεμπερδεύεις μαζί του, ξεχνάς και ξεχνιέσαι και είσαι έτοιμος να το επαναλάβεις, αν κρίνουμε από το δείγμα γραφής που μας έδωσαν με τις τροπολογίες στην Βουλή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. 

Εγώ δεν θα ισχυριστώ ότι η Αριστερά επειδή δεν κυβέρνησε είναι αμέτοχη ευθυνών. Θα αναλάβω το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ειδικά η ανανεωτική αριστερά πολλές φορές και με κόστος πήγε κόντρα στο ρεύμα,  και πρώτη σκιαγράφησε ένα διαφορετικό ύφος και ήθος στην άσκηση της εξουσίας . Θα αναλάβω, όπως είπα, το μερτικό της δικής μας ευθύνης για όσα δεν επισημάναμε έγκαιρα, για όσες μεταρρυθμίσεις αναγκαίες δεν υποστηρίξαμε, έστω από την θέση της αντιπολίτευσης. Αλλά όταν μας κουνάνε το δάκτυλο οι αρχιτέκτονες του σημερινού χάους μπαίνω στον πειρασμό να τους απαντήσω πάλι με ένα ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη: « Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη την φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στην δική σου». Τους ζητώ λοιπόν να κατεβάσουν το δάκτυλο που μας κουνούν και να μην προσπαθούν να δώσουν μαθήματα υπευθυνότητας στη ΔΗΜΑΡ γιατί, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν τους παίρνει».  Ειδικότερα θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα φειδωλός και προσεκτικός όποιος εξαπέστειλε την τρόικα για να την εκλιπαρεί μετά να επιτρέψει, όποιος την Δευτέρα ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της πρότασης Παπανδρέου για δημοψήφισμα και την Πέμπτη, με εξ ίσου πλούσια «επιχειρηματολογία», την αποκήρυξε, όταν τέσσερις ή πέντε φορές διαβεβαίωνε ότι μπήκε πάτος στο βαρέλι, για να αποδειχθεί ότι το βαρέλι είναι ακόμα χωρίς πάτο και θέλει νέα μέτρα τον Ιούνιο.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι
Θα απαντήσω ευθέως και καταφατικά στο ερώτημα αν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στην παθητική – μέχρι κεραίας και μέχρι τελικής πτώσεως των εργαζομένων – εφαρμογή του μνημονίου και στην άμεση καταγγελία του που συνεπάγεται χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή. Όπως σας είναι γνωστό καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και την δανειακή σύμβαση, γιατί βυθίζουν την χώρα στην ύφεση και με μια ομοβροντία μέτρων χωρίς τέλος εξουθενώνουν τα λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη. Ταυτοχρόνως με την ψήφο μας και τις γενικότερες προτάσεις μας στηρίξαμε και προωθήσαμε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, την περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης και τον εκσυγχρονισμό του  δημόσιου τομέα.
 Υπάρχουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος και αυτές πρέπει να προχωρήσουν ανεξαρτήτως μνημονίου . 

Το δικό μας όχι στο μνημόνιο είναι ένα ευρωπαϊκό όχι . 

Αθροίζεται με τα όχι ενός ευρύτατου φάσματος δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – και όχι μόνο – που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει  η ευρωπαϊκή δεξιά με αιχμή τους Μέρκελ – Σαρκοζί. Συμπίπτει με την κριτική του Φρανσουά Ολάντ, του Κον Μπεντίτ, του Σούλτς , του Σβόμποντα, των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και άλλων πολλών. Δεν είμαστε , λοιπόν,  «ανάδελφο» κόμμα.  Η μισή Ευρώπη – και μάλιστα με αδιαμφισβήτητα διαπιστευτήρια ευρωπαϊσμού – με αυτές τις απόψεις ενεργοποιείται. Η σταθερή μας στάση απέναντι στην αντίληψη του μονόδρομου και της παθητικής αποδοχής των μέτρων ενισχύει και δεν αποδυναμώνει την θέση της χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη και την ίδια στιγμή προστατεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτή είναι η φιλοευρωπαϊκή αριστερή  θέση. Και δεν υπάρχει πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική από αυτήν που ταυτίζει, στην συνείδηση των πολιτών, τη Ευρώπη με την πολιτική της τρόικας και των εντολοδόχων της. Αυτή η πολιτική αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική  είναι που τρέφει τα αντιδημοκρατικά άκρα  και τους νεοναζιστές. 

Είναι τέτοια η απόγνωση των λαϊκών στρωμάτων από την σκληρή καθημερινότητα ώστε ένα τμήμα τους – μικρό ακόμα που θα μεγαλώσει αν συνεχιστεί ανεμπόδιστη αυτή η πολιτική – μπαίνει εύκολα στον πειρασμό να στραφεί προς αντικοινοβουλευτικές και αντιδημοκρατικές  φωνές. Αυτό είναι το πραγματικό μάθημα από τον Μεσοπόλεμο και την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που με τόση ευκολία την επικαλούνται ορισμένοι.

Ενώ λοιπόν αυτοί που έχουν την κύρια ευθύνη για την σημερινή κατάσταση ζητάνε να ψηφιστούν για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, την ίδια στιγμή προβάλλουν ως φόβητρο τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Πρόκειται για φαύλο κύκλο που πρέπει να σπάσει. Εμείς είμαστε ευρωπαϊστές και αριστεροί και ο δρόμος που έχει πάρει η Ευρώπη με την ηγεσία των Μέρκελ – Σαρκοζί δεν μας αρέσει και θα αγωνιστούμε για να αλλάξει. Γιατί αν δεν αλλάξει θα διαβρωθεί παραπέρα η ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη των λαών της ηπείρου προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μην μας απειλεί, λοιπόν, η χορωδία των αρχιτεκτόνων  του σημερινού χάους με το δίλημμα  « Ευρώπη ή χάος;» Η Ευρώπη της αλληλεγγύης      -και όχι της ελεημοσύνης που παραχωρείται στην βάση εκβιασμών -η Ευρώπη που δεν χωρίζεται σε «τεμπέληδες του νότου» και σε «τοκογλύφους του βορά» είναι η δική μας Ευρώπη. Και αυτή δεν είναι μια ουτοπική προσέγγιση, όπως λένε όσοι θεωρούν την κατάσταση παγιωμένη και τους συσχετισμούς αναλλοίωτους.

Αυτή είναι η σταθερή και αμετάβλητη κατεύθυνση της πολιτικής μας: μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ, με την κοινωνία όρθια. Είναι μια πρόταση που συνδυάζει δυναμική και ρεαλισμό. Εμείς λέμε ότι το κράτος έχει συνέχεια, κατά συνέπεια η δανειακή σύμβαση δημιουργεί ένα δεσμευτικό πλαίσιο. Μόνο που τα πράγματα στην πολιτική και μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατικής Ευρώπης δεν είναι αμετάβλητα. Νέοι συσχετισμοί προκύπτουν και νέες δυναμικές αναπτύσσονται. Πλευρές λοιπόν της δανειακής σύμβασης  -επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες- θα αναθεωρούνται εν κινήσει, αξιοποιώντας προοδευτικότερους συσχετισμούς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και σε αυτό το σημείο ρίχνουμε το βάρος μας . 

Η λύση δεν είναι η στάση πληρωμών του Ελληνικού κράτους που εισηγούνται ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ,  «λαϊκή δεξιά» και ακροδεξιά και η οποία θα οδηγήσει στη χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή. 

Η δυναμική των πραγμάτων, η ογκούμενη αντίθεση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική σε όλη την Ευρώπη, θα επιτρέψουν μέσα από μια σύνθετη διαδικασία αντιπαράθεσης –  συνεννόησης με τους δανειστές μας να προχωρήσει σταδιακά και η επαναδιαπραγμάτευση. Αυτός είναι ο τρίτος δρόμος που εμείς προτείνουμε.

Απέναντι στη μοιρολατρική αποδοχή των τετελεσμένων που επιβάλλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου(ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) και την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την αποχώρηση από την σύμβαση και την επιστροφή στην δραχμή( ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ ) υπάρχει η πρόταση της ΔΗΜΑΡ: αγώνας εντός της ευρωζώνης για την τροποποίηση της σύμβασης. Εξασφαλίζει την αγκύρωση της χώρας στην ευρωζώνη και ταυτοχρόνως δημιουργεί δυνατότητες και δίνει την ελπίδα στον πολίτη για μια έξοδο από το τούνελ των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες
Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη να  αξιοποιήσει τη δύναμη που θα τις δώσει ο λαός για παρέμβαση  στις μετεκλογικές διαδικασίες, είτε από θέσεις προγραμματικής αντιπολίτευσης, είτε από θέσεις συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Αποδεχόμαστε δηλαδή την πρόκληση για μια κυβερνώσα αριστερά και δεν είμαστε καθόλου αδιάφοροι απέναντι στο πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας. Αντιθέτως, είμαστε ανοικτοί  σε συνεργασίες, με την προϋπόθεση ότι θα υπηρετούν την αλλαγή των πολιτικών και όχι ευκαιριακές συμπράξεις  για τη νομή της εξουσίας ή τη συνέχιση με άλλο τρόπο των ίδιων πολιτικών. Οι προϋποθέσεις που θέτουμε είναι: Σύμπτωση σε προοδευτικό πρόγραμμα, φερέγγυες πολιτικές και αξιόπιστα πρόσωπα για την εφαρμογή του. Την πρόταση μας αυτή την προτείνουμε σε όλες τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου και την στηρίζουμε σε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική και προγραμματική βάση που αβίαστα προκύπτει από όσα σας προανέφερα:

1. Συμμετοχή στην Ευρωζώνη και το ευρώ
2. Παράλληλη δέσμευση για σταδιακή απαγκίστρωση από τις επαχθείς για τους εργαζόμενους και τους πολίτες διατάξεις του μνημονίου.
Αυτή είναι η καθαρή απάντηση μας σε όσους ρωτάνε με ποιους θα συνεργαστείτε. Με εκείνους που θα πληρούν αυτούς τους όρους και τις προϋποθέσεις. Η εμμονή στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με την παθητική αποδοχή του μνημονίου, δεν αφήνει περιθώριο συνεργασίας. Το ίδιο ισχύει για μια τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική, που ουσιαστικά προτείνει άμεση χρεοκοπία και επιστροφή στην δραχμή, ενώ ανοίγει παράλληλα το δρόμο για «συμπτώσεις» ανάμεσα σε ετερόκλητα ακραία πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα  Η πρόταση μας προϋποθέτει σοβαρές μετατοπίσεις προγραμματικού χαρακτήρα από τις δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται και αυτό θα διευκολυνθεί από την αλλαγή των συσχετισμών. Για αυτό επιμένω ότι η ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί στενό εγωιστικό κομματικό στόχο, αλλά ανοίγει τον δρόμο για στέρεες και βιώσιμες μελλοντικές συνεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση.

Εμείς, είτε από θέση προγραμματικής αντιπολίτευσης είτε από την κυβέρνηση, θα προωθήσουμε, στο μέτρο του δυνατού, το πρόγραμμα μας που υπερβαίνει το μνημόνιο. Θα επικεντρώσουμε τις προσπάθειες μας
- στην άρση της μείωσης της αμοιβής της μισθωτής εργασίας και της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων, με παράλληλη ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την αντιμετώπιση των επιβαρυντικών παραγόντων, όπως η γραφειοκρατία και η διαφθορά.
- στην αλλαγή των προβλέψεων, ώστε να δίνεται η δυνατότητα επιπλέον έσοδα, που θα προκύπτουν πέραν από τα προβλεπόμενα στο μνημόνιο, να μπορούν να διατίθενται για τη χρηματοδότηση μέτρων ανακούφισης των χειμαζόμενων πολιτών.
- στην αναθεώρηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων , επαναξιολόγηση και ένταξη του σε ένα νέο σχέδιο συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ώστε να διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον στους στρατηγικούς τομείς.
- στη διαμόρφωση ενός ειδικού αναπτυξιακού προγράμματος ώστε να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση της ύφεσης .

Δεν είναι ο χώρος ούτε ο χρόνος το επιτρέπει, για μια αναλυτική παρουσίαση του προγράμματός μας, το οποίο παρουσίασα σήμερα το πρωί. Θα μου επιτρέψετε όμως να αναφερθώ σε ένα πραγματικό πρόβλημα, σύνθετο και περίπλοκο με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί η Αριστερά χωρίς ουτοπικές προσεγγίσεις, αλλά και χωρίς υποχώρηση από τις αρχές της. Αναφέρομαι στο θέμα της ασφάλειας , αναφέρομαι και στο  μεταναστευτικό πρόβλημα.. Για την δική μας Αριστερά η ασφάλεια – όχι μόνο απέναντι στην εξουσία αλλά και απέναντι σε όσους παραβιάζουν τον νόμο –  είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα του πολίτη. Κυρίως του φτωχού και ανυπεράσπιστου πολίτη, γιατί τα προνομιούχα στρώματα έχουν συνήθως τον τρόπο να προστατευτούν ακόμα και αν η αστυνομία απουσιάζει από την γειτονιά τους. Στον Άγιο Παντελεήμονα όμως, στην Κυψέλη και σε άλλες συνοικίες, αν απουσιάσει το κράτος ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος. Και ο ανυπεράσπιστος από το κράτος και την Δημοκρατία πολίτης αισθάνεται ταπεινωμένος και είναι ευάλωτος στον πειρασμό του εξτρεμισμού της ακροδεξιάς, ιδίως όταν αυτή  εμφανίζεται με την προβιά του προστάτη, ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διαποτίσει συνειδήσεις με το φυλετικό μίσος και το μίσος προς την Δημοκρατία. 

Εμείς ,λοιπόν, θέλουμε το κράτος να είναι συνεχώς παρόν στις φτωχογειτονιές και τις υποβαθμισμένες συνοικίες, να καταπολεμά το έγκλημα, τις συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών , τα ναρκωτικά και την σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, γενικά την παραβατικότητα. 

Και να μην επιτρέπει σε κανένα να το υποκαθιστά, να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές και από τις συμμορίες και από τους αυτόκλητους προστάτες τους. Αντί όμως να το κάνει αυτό απουσιάζει.

Έρχομαι τώρα στο μεταναστευτικό ζήτημα. Αναφέρομαι βέβαια στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, αυτούς που ονομάζουμε παράνομους μετανάστες. Απορρίπτοντας την ρατσιστική προσέγγιση της δεξιάς και της ακροδεξιάς, που ταυτίζει την εγκληματικότητα με τον μετανάστη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός σοβαρού προβλήματος. Θα ξεκινήσω την προσέγγισή μου, συμφωνώντας με την καίρια και ισορροπημένη τοποθέτηση του Μισέλ Ροκάρ αλλάζοντας μόνο το όνομα της χώρας: « Η Ελλάδα δεν μπορεί να υποδεχθεί όλους τους άθλιους του κόσμου, αν και πρέπει να αποδεχθεί το μερίδιο που της αναλογεί».

Το μερίδιο αυτό το έχουμε υπερβεί, με αποτέλεσμα να απειλείται η κοινωνική συνοχή και η ισορροπία στις πόλεις και ευρύτερα στην κοινωνία. Επίσης, δεν θέλω να εθελοτυφλώ και στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας να αγνοώ το εκρηκτικό πρόβλημα της ασφάλειας που αναδεικνύεται στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και σε άλλα μέρη της χώρας μας. Λύση μαγική στο πρόβλημα δεν υπάρχει και όσοι νομίζουν ότι την βρήκαν ένα μήνα πριν από τις εκλογές, μου φέρνουν στον νου την αποστροφή του Φρανσουά Ολάντ για αντίστοιχες πρωτοβουλίες του Νικολά Σαρκοζί: «είναι χρήσιμες μάλλον για να αδράξουν τον ψηφοφόρο παρά για να πιάσουν τον παράνομο μετανάστη».

Χρειάζεται συνδυασμός εσωτερικών ρυθμίσεων και διεθνών. Αναθεώρηση του Δουβλίνου 2, άμεση επαναπροώθηση όσων δεν δικαιούνται πολιτικό άσυλο και δεν μπορεί βάσει του νόμου να νομιμοποιηθούν. Στον αντίποδα οι νόμιμοι μετανάστες πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματα που τους αποδίδει ο νόμος. Τίποτα περισσότερο , τίποτε λιγότερο. Απαιτείται συνδυασμός ανθρωπιάς και αποτελεσματικότητας. Και αυτό μόνο η πιστή εφαρμογή του νόμου μπορεί αν όχι να το εγγυηθεί, τουλάχιστον να το πλησιάσει. Θέλω να κάνω και μια τελευταία επισήμανση στο θέμα αυτό. 

Μέσα στην περιδίνηση της κρίσης και την απόγνωση, είναι εύφορο το έδαφος για αναζήτηση    αποδιοπομπαίων τράγων. Ο μετανάστης γίνεται βολικός στόχος.   

Σε αυτές τις συνθήκες έχει τεράστια σημασία η ψύχραιμη και αντικειμενική παρουσίαση των ειδήσεων , η προβολή και του θετικού παραδείγματος και όχι μόνο του αρνητικού. Γιατί το λέω αυτό; Πριν λίγες μέρες  δύο Πακιστανοί έχασαν την ζωή τους προσπαθώντας να  απεγκλωβίσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων από το αυτοκίνητο τους που είχε ακινητοποιηθεί σε διάβαση τραίνου. Τους άξιζε κάτι παραπάνω από καταχωνιασμένα  μονόστηλα . Και θα ήταν πολύ χρήσιμο να το διαβάσουν εκείνοι οι συμπολίτες μας που έχουν εθιστεί να βλέπουν μόνο την μια όψη του νομίσματος.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι
 Προσπάθησα να σας δώσω μια σύνοψη των απόψεων μας  για το παρόν και το μέλλον της δικής μας αριστεράς, σε συνάρτηση πάντα με το μέλλον του τόπου. Το τελευταίο διάστημα αισθανθήκαμε ότι πολλοί – περισσότεροι από κάθε άλλη φορά – προσβλέπουν με εμπιστοσύνη σε εμάς. Και ακόμα περισσότεροι μας ακούνε, αλλά διστάζουν. Θα προσπαθήσουμε να τους κερδίσουμε και αυτούς και για τις εκλογές και για τα μέλλοντα. Δεν θα σας αποκαλύψω κάποιο μυστικό αν σας πω ότι η επίθεση κατά της ΔΗΜΑΡ, από εκείνους που θέλουν να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, θα ενταθεί. Η προοπτική της αλλαγής των συσχετισμών προς όφελος μιας Αριστεράς που δεν κρύβει την πρόθεση της να εργαστεί για την συγκρότηση μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, δεν είναι αρεστή στους αναστηλωτές του δικομματισμού. Θα κλείσω όπως άρχισα την ομιλία μου. 

Ελάτε μαζί να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.  Μαζί να αποκρούσουμε την επίθεση. Μαζί να αντεπιτεθούμε.   Οι εκλογές είναι η αρχή των ανακατατάξεων. Ελάτε μαζί ώστε οι ανακατατάξεις αυτές να έχουν προοδευτικό πρόσημο και η χώρα να πάει μπροστά με την κοινωνία όρθια.